منّت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربتست و به شکر اندرش مزید نعمت

 هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیاتست و چون بر می آید مفرّح ذات

پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمتی شکری واجب